Rozmawiając z pacjentem poznajemy jego nastawienie do wady. Dzieci łatwo akceptują proponowane leczenie jeśli rodzice współpracują. W okresie dojrzewania pacjent, rzadziej pacjentka przyjeżdża z rodzicami. Jeśli to rodzice prowadzą rozmowę to oznacza słabą motywację samego zainteresowanego. Z kolei dorośli pacjenci są ogromnie zmotywowani i oczekują radykalnych, szybkich sposobów pozbycia się wady. Nawyk złej postawy, pochylanie się wymagają paromiesięcznej terapii i samodyscypliny. Pacjent, który nie zadał sobie trudu znalezienia informacji o swojej wadzie i metodach leczenia swojego problemu, raczej nie będzie zdyscyplinowanym pacjentem.